Σχετικά με το «Καλό σχολείο» (Buona scuola) του ιταλού πρωθυπουργού Ρέντζι

Ακολουθεί μετάφραση από το άρθρο του Roberto Ciccarelli «Scuola, realtà e finzioni dell’autoritarismo di Renzi» (ΣΧΟΛΕΙΟ, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΘΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟΥ ΤΟΥ RENZI) που δημοσιεύτηκε στην ιταλική εφημερίδα IL MANIFESTO, στις 4 Σεπτέμβρη 2015 

http://ilmanifesto.info/storia/scuola-realta-e-finzioni-dellautoritarismo-di-renzi/

Στις πλάτες των δεκάδων χιλιάδων εκπαιδευτικών που αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν, η κυβέρνηση πλέον  επιχειρεί να εφαρμόσει νέου τύπου συστήματα διαχείρισης (εκμετάλλευσης) του ανθρώπινου κεφαλαίου, εμπνευσμένα από το εξής: «Το εργατικό δυναμικό πρέπει να είναι σιωπηλό και πειθαρχημένο. Τα δικαιώματα είναι παραχώρηση. Όποιος διαμαρτύρεται, είναι ή τεμπέλης ή αχάριστος». Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η υποχρεωτική μετακίνηση (στην πραγματικότητα απεχθής, καταχρηστική εξορία) ή το να εργάζεται κανείς μακριά από το σπίτι και τη ζεστασιά της οικογένειας.

Στις επτά χιλιάδες των καθηγητών που υποχρεώθηκαν να μεταναστεύσουν από τον Νότο (αριθμός που υπολογίζεται ότι θα αυξηθεί κατά πολύ τον Νοέμβριο κι αν και απροσδιόριστος ακόμη, θα κυμαίνεται μεταξύ των δέκα πέντε και των τριάντα χιλιάδων), επιχειρείται να εφαρμοστεί πειραματικά μια «νέα ιδέα»  διαχείρισης του ανθρώπινου κεφαλαίου. Δεν πρόκειται απλά για μια προσπάθεια τελεσφόρησης κάποιου συγκεκριμένου αποτελέσματος, αλλά για  διαταγή: «το εργατικό δυναμικό πρέπει να σιωπά και να πειθαρχεί».

Το σχολείο για τον Renzi είναι σημαντικό. Ο ίδιος λέει: «σου δίνω δουλειά (λες και δίνει εργολαβία), αλλά εσύ θα πρέπει να συμμορφωθείς με τους όρους μου. Θα σιωπάς και θα υπακούς. Διαφορετικά, κανένα δικαίωμα».

Όποιος αρνηθεί μέχρι τις έντεκα Σεπτεμβρίου την ανάληψη εργασίας εκτός της περιοχής του (στη φάση Β), ακόμη και σε απόσταση χιλίων χιλιομέτρων από τον τόπο διαμονής, θα  διαγράφεται από τους καταλόγους και θα παύεται. Θα έχει μόνο τη δυνατότητα προσφυγής στη δικαιοσύνη.

Πέρα από όλα αυτά, υπάρχει και η τιμωρία της αποδοκιμασίας από την κοινωνία. Όποιος ασκεί κριτική και θέτει προβλήματα  ορθολογιστικότητας του συστήματος προσλήψεων (υπάρχουν και είναι πελώρια), στιγματίζεται ως κάθαρμα, φυγόπονος, κατεργάρης.

Κι αυτή η παραδοξότητα υπαγορεύεται από την αβυσσαλέα άγνοια των πραγματικών συνθηκών κάτω από τις οποίες εργάζονται οι αναπληρωτές. Που για πολλά χρόνια είναι υποχρεωμένοι να κάνουν ακόμη και εκατοντάδες χιλιόμετρα τη μέρα για να φτάσουν –στα διαφορετικά συνήθως- σχολεία όπου εργάζονται και να μετακινούνται σε περισσότερες από μια πόλεις.

Οι εκπαιδευτικοί  σήμερα λοιδορούνται  όταν δεν θέλουν να εγκαταλείψουν τα πάντα, δεν θέλουν να πληρώνουν διπλά ενοίκια, να έχουν διπλά έξοδα κι όλα αυτά με έναν μισθό των 1300 ευρώ. Ως αντάλλαγμα για μια θέση εργασίας, ο εργοδότης (στη συγκεκριμένη περίπτωση το κράτος), μπορεί να απαιτήσει από τον εργαζόμενο να απαρνηθεί ακόμη  και τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις βιωσιμότητας, όπως το εισόδημα, τη στοργή της οικογένειας, τον επαγγελματισμό και πολλά  ακόμη.

Η καταισχύνη δεν έχει όρια. Αρκεί να ρίξει  κανείς  μια ματιά στις εφημερίδες και στα  μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου στις αναρτήσεις θριαμβεύει ένα μείγμα αυταρχισμού και νεοφιλελευθερισμού.

Δηλώσεις σαν εκείνες που έκανε χθες ο Faraone υφυπουργός παιδείας καθιστούν απόλυτα κατανοητό  το κλίμα που  έχει  καλλιεργηθεί από την κυβέρνηση: εκείνη εμφανίζεται ως θύμα  και οι  εκπαιδευτικοί είναι εκείνοι  που δεν αντιλαμβάνονται το καλό που τους κάνει ο Renzi.

Και συνεχίζει να εξαπατά δηλώνοντας : «ο αριθμός των 160.000 προσλήψεων, συμπεριλαμβανομένων των τρεχουσών, θα έπρεπε να είναι γιορτή για τον τόπο. Οι  αντιδράσεις των εκπαιδευτικών με θέμα  την μετακίνησή τους, είναι  ράπισμα για τόσους νέους ανθρώπους που αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν για να  βρουν δουλειά».

Πλασματική πραγματικότητα: οι 102.000 εκπαιδευτικοί  που φέρονται ότι προσλήφθηκαν, εργάζονται ήδη εδώ και χρόνια. Κι ο ανασχηματισμός θα χειροτερέψει τις συνθήκες εργασίας και διαβίωσης για ένα μεγάλο μέρος από αυτούς.

Πρόκειται για τον θρίαμβο της ρητορικής «δουλειά να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι » και όχι της ποιότητας αυτής.

Τουλάχιστον 55.000  καθηγητές της φάσης C, θα χρησιμοποιηθούν από διευθυντές-μάναντζερς  για να καλύψουν κενά σε σχολεία.

Δημιουργείται μια ανώμαλη κατηγορία  εκπαιδευτικών: «Υπάλληλοι-ελεύθεροι επαγγελματίες»

Έτσι τελειώνει η επαγγελματική αυτονομία, ένα θεμελιώδες αγαθό του κλάδου.

Σύμφωνα με τους συνδικαλιστές «προωθούνται  απίστευτες ανομίες», (Carmelo Barbagallo, Γ.Γ της UIL -Σχολή πληροφορικής)

«Το πλάνο για τις  προσλήψεις είναι μια αποτυχία» υποστηρίζει ο πρόεδρος της ΑNIEF, Marcello Pacifico.

Εντέλει, το Υπουργείο Παιδείας θα συνάψει σύμβαση με περίπου 80.000 αναπληρωματικούς  σε σχέση με τον προβλεπόμενο αριθμό των 120.000, και των 148.000 που το υπουργείο επαίρονταν ότι θα πετύχαινε.

Ένας στους δύο εκπαιδευτικούς θα αποσπάται από γραφείο.

Στους καταλόγους των υπό πρόσληψη, θα παραμείνουν 70.000 προσωρινοί (δοκιμαστικοί ) και 100.000 ήδη εκπαιδευμένων.

Οι δάσκαλοι της πρώτης βαθμίδας εκπαίδευσης αποκλείστηκαν, ενώ υπάρχουν χιλιάδες κενές θέσεις.

Αυτή είναι η εικόνα του σχολείου στο τέλος ενός τρομερού καλοκαιριού.

Η εκπαιδευτική κοινότητα κινητοποιείται.

Αύριο και την Κυριακή, στην Bologna δεκάδες επιτροπών μαζί με όλα τα συνδικάτα, σχολικά και όχι μόνο, κόμματα, (SEL DI RIFONDAZIONE, CINQUE STELLE) θα συναντηθούν στο πανεπιστήμιο, σχολή οικονομίας, αίθουσα 3, πλατεία Scaravilli, για να αποφασίσουν πώς θα κλιμακώσουν τον αγώνα ενάντια στη μεταρρύθμιση που άρχισε ήδη να φανερώνει το θηριώδες της πρόσωπο.

Θα συζητηθεί η πρόταση για ένα δημοψήφισμα ενάντια στο «καλό σχολείο» αλλά και για τις κινητοποιήσεις που θα αρχίσουν από την πρώτη κιόλας μέρα της σχολικής χρονιάς.